من نباید چیزی باشم که تو می خواهی، من خودم را از خودم ساخته ام.

من نباید چیزی باشم که تو می خواهی، من خودم را از خودم ساخته ام.

منی که من از خود ساخته ام، آمال من است.

و آنی که تو از من می سازی آرزوهایت و کمبودهایت هستند.

لیاقت انسانها کیفیت زندگی را تعیین می کند، نه آرزوهایشان.

و من متعهد نیستم که چیزی باشم که تو می خواهی.

و تو هم می توانی انتخاب کنی که مرا می خواهی یا نه.

ولی نمی توانی انتخاب کنی که از من چه می خواهی.

می توانی دوستم داشته باشی، همین گونه که هستم و من هم تو را.

می توانی از من متنفر باشی بی هیچ دلیلی و من هم  از تو.

چرا که ما هر دو انسانیم.

این جهان مملو از انسان هاست، پس این جهان می تواند هر لحظه مالک احساسی جدید باشد.

تو نمی توانی برایم به قضاوت بنشینی و حکمی صادر کنی و من هم تمی توانم.

قضاوت و صدور حکم بر عهده نیروی ماورایی خداوندگار است.

دوستانم مرا همین گونه پیدا می کنند و می ستایند.

حسودان از من متنفرند، ولی باز می ستایند.

دشمنانم کمر به نابودیم بسته اند و همچنان می ستایندم.

چرا که من اگر قابل ستایش نباشم نه دوستی خواهم داشت، نه حسودی و نه دشمنی و نه حتی رقیبی. 

دشمنی و نه حتی رقیبی.

من قابل ستایشم و تو هم.

یادت باشد اگر چشمت به این دست نوشته افتاد.

به خاطر بیاوری که اشخاصی را که هر روز می بینی و با آنها مراوده داری

همه انسان هستند و دارای خصوصیات یک انسان با نقابی متفاوت. اما همگی جایز الخطا.

:: مهاتما گاندی